Bekering

Soumaya Chahed

New Member
Dit is nog een verhaal over een meisje dat zich tot de islam bekeert heeft:
Bismi-llahi al Rahmani al Rahiem
(In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige)

Het verhaal van zuster Imane

Mijn bekering tot de Islam …

Voor eerst wil ik de mensen die mij tot nu toe hebben geholpen om mijn zoektocht naar het ware en mooie geloof uit te breiden heel erg bedanken. Inshallah zal Allah subhana wa ta'ala jullie de nodige beloningen geven.

Ongeveer een anderhalf jaartje geleden wou ik eens meedoen aan de ramadan. Voor mij was het toen een uitdaging en wist nog niets over de Islam. Ik heb toen, buiten een aantal daagjes, heel de ramadanmaand gevast, ik was zo trots op mijn eigen dat ik het had kunnen volhouden. Maar verder deed ik dus niets meer aan mijn "zoektocht". Eigenlijk een zoektocht kon je het toen nog niet noemen.

Ik had veel islamitische vrienden en vriendinnen, maar die niet echt praktiserend waren. Maanden gingen voorbij en af en toe pikte ik eens iets op over de Islam, las af en toe. Tot er een persoon was die mij het boek (waar ik zelf ook achter had gevraagd) "De Ideale Moslimvrouw" had bezorgd. Sindsdien ben ik beginnen te lezen en tot op de dag van vandaag ben ik niet meer gestopt met kennis op te doen. En hoe meer ik lees hoe meer ik overtuigd geraak over het feit dat de Islam het enigste ware geloof is.

Hetgeen mij ook wat heeft doen inzien is het verhaaltje van de vrouw die vergeleken wordt met een diamant... De positie van de vrouw in de islaam.. De vrouw die zoveel rechten heeft , al dat wat ik las kwam niet overeen met wat ik op tv zag...

Intussen was ik met een hele bus zusters en broeders naar de grote moskee in Brussel geweest, waar ik voor het eerst een hoofddoek droeg. Toen ze me zeiden dat het beter was dat ik een hoofddoek moest aandoen in de moskee kreeg ik een krop in de keel en was het van 'oohneee' maar dat was heel goed meegevallen, hoe meer complimentjes ik kreeg van 'dat staat jou wel' en 'je lijkt zo op een Marokkaanse' hoe fierder ik was. Nou ja zeg nu eerlijk, welk meisje heeft niet graag eens een complimentje en zeker als het van een zuster (wou zo graag één van hun zijn) komt.

Toen begon ik ook stilaan te veranderen. Ik knipte mijn nagels, ik liet mijn haar niet meer los, ik droeg geen korte kleding niet meer, kleine dingen zoals deze maar die eigenlijk voor mij wel belangrijk waren want ik zou niet meer over straat kunnen lopen met mijn haar in de plooi.

Tijdens de ramadan (2004) of als het al niet eerder was, had ik besloten dat ik wou leren bidden. Ik moest en zou het leren! Ik had dus verschillende internetsites geraadpleegd, een zuster die me de nodige uitleg verschafte en ondertussen kende ik al de soerat el-fatiha van buiten. Iets hield me nog wel tegen en ik denk dat het toen was dat ik de uitspraken niet goed kon en ik wist niet juist wat te zeggen bij welke bewegingen dus had ik met het bidden nog even gewacht.

Ik wou in die tijd ook heel graag in contact komen met zusters van mijn buurt waar ik ook nog veel uit kon leren. Heb toen een site gevonden waar ik in contact ben gekomen met de "Zusters van Badr" een vrouwenverenging van de moskee in Hasselt en de week erna was er een lezing in die moskee die gegeven werd door een zuster, daarna hadden we samen de vasten verbroken en een DVD bekeken die ging over het ontstaan van het mensenleven.

Maar er was een probleem! Ik voelde me goed bij mijn moslimvrienden, ik wou één van hun zijn, maar de vragen die door mijn hoofd gingen waren: "Wat als mijn pa het te weten komt?" "Wat zou mijn familie zeggen?". Ik zat er zo mee in en had zo een schrik voor mijn vader (altijd al gehad trouwens). Maar ik was zo fier dat ik moslima wou worden dat iedereen het moest weten inclusief mijn ouders dus begon ik te schrijven, ik had een brief naar mijn vader en zijn vriendin geschreven (mijn ouders zijn namelijk gescheiden) waar ik in vermeldde wat mijn gevoelens over de Islam waren.

"Papa en Mariet,

Nu zullen jullie wel raar opkijken en denken wat lief dat ze nu een briefje schrijft, maar ik denk dat jullie op het einde van deze brief nog raar zullen opkijken maar dan op een negatieve manier.

Papa, eerst en vooral wil ik dat je op deze vraag antwoordt voor jezelf: Wat wil jij voor je oudste dochter ? Wil je niet dat ik gelukkig ben en ga worden ? Dat ik later het gelukkig gezinnetje zal hebben wat jij en mama niet waren ?
Op dit moment zit ik te janken en te denken of ik deze brief wel zal opsturen... Ik moet je ook zeggen dat deze keer jij en Mariet de enige zijn van de familie aan wie ik dit vertel (mama weet dit ook niet) omdat je altijd hebt gezegd dat jij ook
het recht hebt om dingen te weten. En weet je papa, je hebt volkomen gelijk!

Ik heb niet altijd het juiste gehandeld dat weet ik nu zelf ook, maar zeg nu eerlijk... Zo slecht ben ik er toch niet van geworden, ook al heb ik altijd gedaan wat ik wou, zonder dat het mocht...

Weet je papa, op dit moment ben ik heel gelukkig, gelukkig met de keuze die ik ga maken, zo gelukkig dat ik het van de daken wil schreeuwen, zo gelukkig dat ik wil dat de mensen waar ik heel erg om geef en waar ik van hou het moeten
weten ... Maar als zij achter mij gaan staan is een andere vraag ...
Nu zul je je wel afvragen waarover ik het heb, maar ook al zet ik het op papier voor jou, nog heb ik schrik voor Uw reactie ...

Papa ... ik wil moslima worden !

Nu op dit moment ben je aan het koken en ben je kwaad en ga je het mij verbieden. Ik vind je reactie normaal, het is normaal dat je zo reageert, dat begrijp ik, maar je reageert op deze manier omdat je niet weet wat "het Moslim zijn" inhoud ... Je zult je nu ook wel afvragen waarom en je gaat ook denken dat hier meer achterzit, dat er een jongen achterzit.
Dat is niet zo papa ... Zeg nu zelf hoe goed jij me kent, heb ik ooit iets tegen mijn zin gedaan ?? Ik denk toch dat jij als mijn vader het toch zou moeten weten ...
Ik heb zo een schrik voor Uw reactie van deze brief, maar wordt aub niet kwaad en ga me niet negeren aub ... Want ik wil dat jij achter mijn keuze staat, want dat is wat ik nodig heb ... omdat we niet altijd "de" perfecte vader-dochterrelatie
hebben gehad. We hebben zo al problemen gehad en elk van ons heeft daar spijt van.

Dan wil ik nu terugkomen op mijn eerste vraag ... Papa wil jij niet dat je dochter gelukkig wordt ? Papa, daar zal ik nu eens op antwoorden: Ik BEN gelukkig! Ik wil niet dat je nu gaat zeggen van "Nee, ik wil dat niet!" Ik wil dat je eerst leest over de Islam, zodat je daar veel over gaat weten en dan pas wil ik dat je je mening daarover uitspreekt ... Welke andere godsdienst zegt dat je niet mag drinken (hoeveel verkeerde dingen zijn er gebeurd door drank, denk eens ?), geen drugs moogt nemen, niet moogt roken, geen geweld moogt uitvoeren, altijd vriendelijk moet zijn tegen ieder ander levend wezen op aarde, de vrouwen zich moeten bedekken voor hun eigen respect en voor het respect van hun man! Papa, je wilt toch ook niet dat Mariet zich anders (naakter) gaat kleden zodat elke andere man haar met verkeerde gedachten gaat bekijken ...

Eigenlijk komt het allemaal op hetzelfde neer, want voor mij zou je dat toch ook niet willen he ? En raad eens, ik wil dat ook niet, ik wil dat iedere man respect voor me heeft, en dat zal alleen lukken als je zelfrespect hebt ...
Ik ga hier afsluiten want ik heb gezegd wat ik moest zeggen, het moest van mijn hart ... Misschien ga je nu denken dat het laf van me is omdat ik het je niet persoonlijk ben komen zeggen, maar zoals ik je al zie had ik schrik voor je reactie en anders had je me toch niet laten uitspreken ...

Veel Liefs, je oudste dochter
Enza."

Ik had die brief wel nog een paar dagen bij me gehouden want ik durfde de stap nog niet te zetten om ze op te sturen. Maar hoe langer ik wachtte hoe moeilijker het werd dus had ik verstand op 0 gezet en de brief opgepost.
Twee dagen erna kreeg ik telefoon, telefoon van mijn vader! Jullie hadden me moeten zien bibberen, ik had nog nooit zoveel schrik gehad in mijn leven als toen! Maar dat was de gelukkigste dag van mijn leven, mijn vader had het zo goed opgevat dat ik daar tot nu toe nog geen woorden voor heb. Oké, dus missie nummer 1 was volbracht. Vader wist het al en nu moeder nog. Mijn mama wist wel dat ik mee vastte en had wel een vermoeden, maar ook zij had het heel goed opgevat. Toen kon mijn dag niet meer stuk! Mijn zusje wist het wel al vóór mijn ouders en zij had er in het begin wel problemen mee, maar heeft het geaccepteerd ! En staat dus ook volledig achter mijn keuze.

Weken gingen er voorbij, mijn ouders wisten het en ik bad nog niet! Ik bleef precies hangen, ik moest iets doen wat mij motiveerde! Ondertussen had ik nog een soerat bijgeleerd van een zuster (die ik heel dankbaar ben) en toen ben ik begonnen met bidden. Ik kende wel al de bewegingen en ik zei de twee soerat's op maar verder wist ik niets. Ik probeerde dus 5 keer per dag te 'bidden'.

En toen was er een dag dat ik wakker werd en zei "ik ga me zondag bekeren" ik zou en ik moest gaan! Ik wou dichter bij Allah subhana wa ta'ala zijn, want ik voelde me wel al moslima maar er ontbrak iets, dus had ik een broeder gebeld en gevraagd of hij me wou vergezellen naar de moskee in Brussel samen met zijn vrouw (dezelfde zuster die me de tweede soerat had bijgeleerd). Hij had dus een afspraak voor me gemaakt en het ging zaterdag door om 13.00 uur (zaterdag 20 november '04). Nog beter, want het was een dagje vroeger.

Die vrijdagnacht heb ik dus niets geslapen, ik was zo zenuwachtig! Hoe dichter we Brussel naderden hoe zenuwachtiger ik werd. We hadden dus een afspraak om 13.00 uur, we waren daar wat vroeg dus hadden we eerst gebeden en toen op de Imam gewacht. We hadden een tijdje gewacht en die Imam was maar nergens te bespeuren. Hoe langer we wachtten hoe zenuwachtiger ik werd. Dus hadden we besloten om maar even het centrum in te gaan. Nadat we hadden gegeten en wat gewandeld kregen we telefoon van de Imam. Dus wij terug naar de moskee.
Ik had nog nooit in mijn leven een Imam gezien, laat staan een Imam waar de telefoon om de 5 minuten van afging, dus hij had het heel erg druk. Was best wel grappig.

Na het administratieve gedeelte in orde gemaakt te hebben hadden we (er was ook namelijk een andere 35-jarige man die zich ging bekeren) een cadeautje van de moskee gekregen! Was wel tof. En toen was het moment. Ik moest de shahada uitspreken (ik kende hem niet , had het ook niet geleerd omdat ik bang had voor de uitspraken!!) maar de Imam heeft mij geholpen en het was zo snel voorbij dat ik dacht van 'was het dat ?'. En daarvoor ben ik zooo zenuwachtig geweest?

Maanden gingen voorbij en ik probeerde me te gedragen als een voorbeeldige moslima. In het begin droeg ik mijn hoofddoek niet op het werk omdat ik bang had voor de conflicten, maar elhamdoelilah had Allah subhana wa ta'ala mij op een bepaald moment het gevoel gegeven dat ik niet voor mijn baas bang hoorde te hebben , dus ben ik gewoon eens op een dagje binnengestapt met hoofddoek... Er werd wel naar me gekeken maar er was niemand die er opmerkingen over deed elhamdoelilah...

Ondertussen is de relatie tussen mij en mijn vader en diens familie verergert... Hij had er niets op tegen dat ik moslima werd, maar hij zei wel dingen zoals "Als je een hoofddoek zou dragen ben je mijn dochter niet meer!" Dus ben ik een tijdje bij hem op bezoek geweest zonder hoofddoek... Toen hij hertrouwde (20 oktober '05) met mijn stiefmoeder (een schat van een vrouw) was ik een maand ervoor naar hem toegestapt MET hoofddoek... Die dag heeft hij mij dan ook buitengezet en me voor de keuze gesteld "ofwel kom je zonder hoofddoek naar mijn feest ofwel kom je niet" met andere woorden ik was niet welkom met hoofddoek... Bij mijn familie werd het ook maar erger en erger, mijn neef waar ik mee opgegroeid was praatte plots niet meer tegen me en naderhand hoorde ik dat hij beweerde dat ik "de schande van de familie" was... Dus daar kom ik ook niet meer...

Bij mij gingen er allerlei emoties door mijn hoofd, maar elhamdoelilah ben ik sterk kunnen blijven en heb ik besloten om toch maar niet naar dat feest te gaan... Ik had hem wel de nodige felicitaties gegeven, khad hun een flinke cadeau gegeven en khad ze een briefje geschreven... Ik als zijn dochter had mijn plicht gedaan om het terug goed te maken , maar tevergeefs... Nu snap ik waar ik mijn koppigheid van heb hihi ...

Ikzelf probeer terug contact met hem op te nemen en bel hem wel af en toe voor te vragen hoe het met hem gaat maar daar blijft het gesprek dan ook bij... Het duurt welgeteld 50 seconden...

Ochjah Elhamdoelilah heb ik mijn moeder en haar familie en mijn zusters die me steunen voor de keuze die ik heb genomen... Zuster Bouchra heeft altijd tegen me gezegd --> Kijk naar de bekeerde zusters die het moeilijker als je hebben, en denk maar dat het erger geweest kon zijn... en weet je, gelijk heeft ze ! Ik kan alleen maar Allah subhana wa ta'ala bedanken voor al deze personen die me wel steunen!

6 januari '06 kom ik te horen dat mijn vader betrokken was bij een zwaar verkeersongeval, waarbij hijzelf ook zwaar gewond was... Hij had de controle over zijn stuur verloren (SubhanAllah hij kon niets meer doen, auto draaide van zelf) waardoor hij op het andere rijvak terecht kwam en daar "weggekatapuleerd" werd samen met een andere auto... Als je die auto zag bleef er niets meer over, alles was verpletterd behalve de bestuurderszetel subhanAllah !
Ik had op dat moment de schrik van mijn leven beleefd... Allah Subhana wa Ta'ala heeft zijn leven op dat moment bespaard en elhamdoelilah heeft hij nog een kans gekregen in dit wereldse leven...

Toen hij thuis was na het ongeluk ben ik hem gaan bezoeken, ben daar ook binnengestapt met hoofddoek... Ik heb hem binnen wel uitgedaan , maar mij ging het meer zodat hij wist dat ik een hoofddoek draag zonder dat ik schijnheilig moet doen... Ik zag de verdriet in zijn ogen om zijn dochter met hoofddoek te zien, alhoewel hij mij niet bekeek, maar nu is het gewoon sterk blijven en hij geraakt het wel gewoon inshAllah... En met 'Sabr' komt die relatie ook ooit wel terug goed hoe het ooit was inshAllah...

En tot op de dag van vandaag ontvang ik nog altijd negatieve als positieve reacties... Velen willen dan ook hetgeen weten WAT me heeft doen bekeren of WAT mij heeft doen inzien om me te bekeren, maar het is moeilijk voor me om het met woorden uit te drukken aangezien het iets is geweest wat ik voel en wat ik nog altijd voel !

Ik heb mijn innerlijke rust gevonden in de islaam en daar kan ik alleen Allah subhana wa ta'ala voor dankbaar zijn...

Salaam Aleykoem Warahmatoelahi Wabarakethoe....
iMane
 

Safiyah_

Junior Member
Wat een mooi verhaal !
Ik denk dat ik een beetje in de situatie als jij vroeger zit. Ik heb ook angst voor wat mijn ouders zullen zeggen, maar ben vastbesloten dat wanneer ik genoeg kennis heb, ik mij wil bekeren!
Mag ik vragen vanwaar je bent ?
Moge Allah je zegenen in dit leven !
 
Top