Ahmed ibn Abdul-Halim ibn Tejmije je rođen u gradu Haranu, (1) 1263. godine. Njegov otac je bio vodeći učenjak hanbelijsog mezheba kao i njegov djed, koji je autorizirao djelo Munteka el-Ekber, tekst eš-Ševkanijevog hadiskog klasika Nejl el-Evtar (2)
Ibn Tejmija je još iz mladih dana učio razne islamske discipline i intenzivno čitao knjige različitih grupa i vjera koje su postojale u to vrijeme. Mnogo je vremena potrošeno, a uložen je i ogroman napor u branjenju ortodoksnih islamskih stavova protiv plimnog vala nastranosti koji se je raširio islamskim ummetom. Posljedično, on se suočio s mnogim poteškoćama kako od strane istaknutih sektarskih učenjaka svog vremena tako i od autoriteta koji su ih podržavali. Rečeni sukobi s njim su rezultirali višestrukim uhićenjima. Ibn Tejmija se također borio, ne samo protiv unutarnjih neprijeatelja islama, već isto tako i protiv vanjskih neprijatelja izdavanjem fetvi kao i ličnim učestvovanjem u bitkama. Njegovo pravilo koje dopušta oduzimanje oružja od grupa koje su izgovorile dva šehadeta (3) a suprotstavile su se temeljnim principima islama, je u mnogome povećalo ot*!*!*!*!i pokret protiv Tatara koji su izrazili pripadnost islamu ali se nisu vladali po Šerijatu.
Za vrijeme ovih sukoba napisao je mnogo djela i rasprava koja na najbolji način izražavuju njegov izraziti publicistički dar i sposobnost kao i znanje, ne samo sa stanovišta ranih učenjaka, već i onih pravnih i teoloških škola koje su posljedično bile u to vrijeme uvućene. Ibn Tejmije je takodjer imao glavni uticaj na ucenjake otvorenog uma svog vremena, od kojih su većina bili šafijskog mezheba. (4)
Među najpoznatijim njegovim učenicima su bili ibn Kesir, ez-Zehebi i ibn el-Kajjim. Ibn Tejmije je umro 1328. g. za vrijeme pritvora u Damasku zbog izdate fetve u kojoj se zabranjuje preduzimanje putovanja radi posjete mezara evlija. (5)
Njegova fetva je od strane njegovih neprijatelja iskrivljena da znači zabranu posjete Resulullahovog sallallahu alejhi we sellem mezara.
(2) (Muhammed ibn `Ali eš-Ševkani, Nejl el-Evtar Šarh Munteka el-Ekber, [Egipat: Metba `el-Halebi, n.d]).
(3) ( Izjava: La ilaheillallah, Muhammedu resulullah [nema drugog boga sem Allaha a Muhammed je Njegov Poslanik]),
(4) (Četiri glasne pravne škole u islamu koje priznaju ortodoksni učenjaci: hanefijska, šafijska, malikijska i hanbelijska pravna skola.
(5) (Ibn Tejmijino pravilo je bilo zasnovano na sahih hadisu kojeg prenosi Ebu Hurejre od Resulullaha, sallallahu alejhi we sellem: ”Ne preduzimajte putovanje osim zbog tri mesdžida: mog mesdžida, Mesdžidul-Harama (Mekka) i Mesdžidul Aksaa (Bejtul-Makdis). ” Sabrao el Buhari i Muslim (sahih Muslim, vol.2, str. 699, br.3218).
(6) (Uzeto iz uvoda ibn Tejmijinog djela, Kitab et-Tevhid, izdatog od strane Muhammed el-Dželejanda. (bejrut: Mu`assala ´Ulum el-Kur`an, treće izdanje, 1987 ), str. 3-16. (1) (Haran je nedaleko od Edese, u dijelu koji je nekada pripadao Sjevernom Iraku, ali se sad zove Orfa i dio je Turske).
Ibn Tejmija je još iz mladih dana učio razne islamske discipline i intenzivno čitao knjige različitih grupa i vjera koje su postojale u to vrijeme. Mnogo je vremena potrošeno, a uložen je i ogroman napor u branjenju ortodoksnih islamskih stavova protiv plimnog vala nastranosti koji se je raširio islamskim ummetom. Posljedično, on se suočio s mnogim poteškoćama kako od strane istaknutih sektarskih učenjaka svog vremena tako i od autoriteta koji su ih podržavali. Rečeni sukobi s njim su rezultirali višestrukim uhićenjima. Ibn Tejmija se također borio, ne samo protiv unutarnjih neprijeatelja islama, već isto tako i protiv vanjskih neprijatelja izdavanjem fetvi kao i ličnim učestvovanjem u bitkama. Njegovo pravilo koje dopušta oduzimanje oružja od grupa koje su izgovorile dva šehadeta (3) a suprotstavile su se temeljnim principima islama, je u mnogome povećalo ot*!*!*!*!i pokret protiv Tatara koji su izrazili pripadnost islamu ali se nisu vladali po Šerijatu.
Za vrijeme ovih sukoba napisao je mnogo djela i rasprava koja na najbolji način izražavuju njegov izraziti publicistički dar i sposobnost kao i znanje, ne samo sa stanovišta ranih učenjaka, već i onih pravnih i teoloških škola koje su posljedično bile u to vrijeme uvućene. Ibn Tejmije je takodjer imao glavni uticaj na ucenjake otvorenog uma svog vremena, od kojih su većina bili šafijskog mezheba. (4)
Među najpoznatijim njegovim učenicima su bili ibn Kesir, ez-Zehebi i ibn el-Kajjim. Ibn Tejmije je umro 1328. g. za vrijeme pritvora u Damasku zbog izdate fetve u kojoj se zabranjuje preduzimanje putovanja radi posjete mezara evlija. (5)
Njegova fetva je od strane njegovih neprijatelja iskrivljena da znači zabranu posjete Resulullahovog sallallahu alejhi we sellem mezara.
(2) (Muhammed ibn `Ali eš-Ševkani, Nejl el-Evtar Šarh Munteka el-Ekber, [Egipat: Metba `el-Halebi, n.d]).
(3) ( Izjava: La ilaheillallah, Muhammedu resulullah [nema drugog boga sem Allaha a Muhammed je Njegov Poslanik]),
(4) (Četiri glasne pravne škole u islamu koje priznaju ortodoksni učenjaci: hanefijska, šafijska, malikijska i hanbelijska pravna skola.
(5) (Ibn Tejmijino pravilo je bilo zasnovano na sahih hadisu kojeg prenosi Ebu Hurejre od Resulullaha, sallallahu alejhi we sellem: ”Ne preduzimajte putovanje osim zbog tri mesdžida: mog mesdžida, Mesdžidul-Harama (Mekka) i Mesdžidul Aksaa (Bejtul-Makdis). ” Sabrao el Buhari i Muslim (sahih Muslim, vol.2, str. 699, br.3218).
(6) (Uzeto iz uvoda ibn Tejmijinog djela, Kitab et-Tevhid, izdatog od strane Muhammed el-Dželejanda. (bejrut: Mu`assala ´Ulum el-Kur`an, treće izdanje, 1987 ), str. 3-16. (1) (Haran je nedaleko od Edese, u dijelu koji je nekada pripadao Sjevernom Iraku, ali se sad zove Orfa i dio je Turske).